Köprü Yapan Mühendisler

Bir zamanlar küçük bir kasabada iki mühendis yaşarmış. Birincisi Ayşe Hanım, çok akıllı bir inşaat mühendisiymiş. İkincisi Mehmet Bey, deneyimli bir makine mühendisiymiş. İkisi de her sabah "Günaydın güzel dünya!" diye söylenerek işine giderlermiş. Sarı miğferleri, mavi tulumları ve büyük çizimlerle dolu çantaları varmış.

Bir gün belediye başkanı onlara gelmiş. "Kasabamıza yeni bir köprü yapmanız lazım!" demiş. Ayşe Hanım gözlüğünü çıkarmış ve "Bu büyük bir iş, elektrik mühendisi de lazım!" demiş. Mehmet Bey de "Haklısın, hep beraber çalışalım!" demiş. Hemen elektrik mühendisi Fatma Hanım'ı da çağırmışlar. "Haydi başlayalım!" demişler birlikte.

Ayşe Hanım büyük makinelerle toprağı kazmaya başlamış. "Takır takır" seslerle kazık çakma makinesi çalışmış. Mehmet Bey vinçleri ve büyük araçları getirmiş. "Vııınnn" diye sesler çıkaran makineler ağır taşları taşımış. Fatma Hanım da elektrik kablolarını "zıppp zıppp" diye yerleştirmiş. Herkes çok çalışmış.

Günler geçmiş, köprü yavaş yavaş şekil almış. Kasabadaki çocuklar her gün gelip izlemişler. "Bu nedir?" diye sormuşlar merakla. Ayşe Hanım "Bu köprüdür çocuklar, insanlar karşıya geçsin diye yapıyoruz!" demiş gülerek. Mehmet Bey "Çok sağlam olacak!" demiş. Çocuklar "Vaaayy çok büyük!" demişler şaşırarak.

Bir gün küçük Ali, "Siz ne iş yapıyorsunuz?" diye sormuş. Ayşe Hanım "Ben inşaat mühendisiyim. Köprü, bina, yol yaparım" demiş. Mehmet Bey "Ben makine mühendisiyim, arabaları ve makineleri yaparım" demiş. Fatma Hanım "Ben de elektrik mühendisiyim, ışıkları ve elektrik işlerini hallederim" demiş. "Hem kadınlar hem erkekler mühendis olabilir!" demişler hep birlikte.

Çocuklar çok şaşırmış. "Demek mühendisler farklı farklı işler yapıyormuş!" demişler. Ayşe Hanım "Evet çocuklar, bilgisayar mühendisleri de var, kimya mühendisleri de var!" demiş. Fatma Hanım "Hem kız çocukları hem erkek çocukları mühendis olabilir!" demiş gülümseyerek. Mehmet Bey "Önemli olan çok çalışmak ve öğrenmek!" demiş. Çocuklar "Ooooh" diye hayretler içinde kalmışlar.

Nihayet köprü bitmiş ve açılış günü gelmiş. Tüm kasaba toplanmış. Belediye başkanı "Bu güzel köprüyü yapan mühendislerimize teşekkürler!" demiş. Halk alkış tutmuş "paaak paaak" diye. İlk araba köprüden geçerken "tuuut tuuut" kornasını çalmış sevinçle.

Çocuklar mühendislerin yanına koşmuşlar. "Biz büyüyünce mühendis olabiliriz!" demişler heyecanla. Ayşe Hanım "Tabii olabilirsiniz! Çok çalışıp okursanız, siz de güzel şeyler yaparsınız!" demiş. Mehmet Bey "Kız da erkek de fark etmez, matematik ve fen bilimleri öğrenirsiniz!" demiş. Fatma Hanım "Meraklı olursanız başarırsınız!" demiş.

O günden sonra çocuklar mühendisleri daha çok sevmişler. Her gün onlara el sallar, onlar da "Günaydın!" diye bağırırlarmış. Hem kız hem erkek çocukları "Ben de mühendis olacağım!" derlermiş. Böylece kasabada herkes mühendislerin ne kadar önemli olduğunu ve bu mesleği herkesin yapabileceğini öğrenmiş.

Gökten üç altın çekiç düşmüş:
Biri çalışkan mühendislerin elini güçlendirsin diye.
Biri masalı dinleyen çocukların merakını artırmış.
Biri de herkesin kalbine "herkes her mesleği yapabilir" mesajını yerleştirmiş. Ve gökyüzü masal gibi gülümsemiş.