Dağların Şarkısı ve Çoban Çocuklar

Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, Anadolu'nun yüce dağlarının arasında küçük bir köyde, Doruk ve Duru adında iki kardeş yaşarmış. Her sabah dedeleri Bilge Çoban'la birlikte, sadık köpekleri Karabaş'ı da alıp sürüyü otlatmaya çıkarlarmış.

Günlerden bir gün, dedeleri hastalanıp yatağa düşmüş. Anneleri Ayşe, dedenin kavalını çocuklara verip sürüyü emanet etmiş. İlk günler çok zorlanmışlar. Kaval çalmayı beceremiyorlar, koyunlar dağılıyor, keçiler kayalara tırmanıyormuş.

Tam umutlarını yitirmek üzereyken, dağların bilge kuşu yaşlı kartal Hüma ile tanışmışlar. Hüma onlara: "Her dağın kendi şarkısı vardır yavrularım," demiş, "Rüzgarın sesi, kuşların ötüşü, derelerin şırıltısı... Hepsi büyük bir şarkının parçasıdır."

Çocuklar dikkatle dinlemeye başlamışlar. Bir sabah Doruk kavalı dudaklarına götürdüğünde, dağların şarkısı parmaklarından dökülüvermiş. Duru da ona eşlik etmiş. Sürü bu tanıdık melodiyle sakinleşmiş.

Bir gün kurt sürüsü onları kıstırmış. Kardeşler korkmuş ama kavalı bırakmamışlar. Öyle güzel çalmışlar ki, kurtlar bile duraksayıp dinlemiş. Tam o sırada Hüma ve diğer dağ hayvanları yardıma gelmiş.

Dede iyileştiğinde, torunlarının dağların şarkısını öğrendiğini duyunca gözleri dolmuş. Artık üçü birlikte çalıyor, müzikleriyle sadece sürüyü değil, tüm dağları yönetiyorlarmış.

Yıllar geçmiş, Doruk ve Duru büyümüş. Dağların şarkısını kendi çocuklarına öğretmişler. Hüma'nın yavruları yeni çoban çocuklarına göz kulak olmuş. Karabaş'ın soyundan gelen köpekler hala o dağlarda sürüleri korurmuş.

Bugün o dağlarda yürüyenler, rüzgarın sesinde eski bir kavalın yankısını duyarmış. Her akşam güneş batarken, vadide yükselen kaval sesine tüm dağlar eşlik edermiş.

Gökten üç elma düşmüş: Biri dağların şarkısını dinleyenlere, biri cesur yüreklilere, biri de bu masalı dinleyenlere...