Keloğlan ve Dostluk Ormanı

Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde kalbur saman içinde, dağların ardında küçük bir köyde Keloğlan yaşarmış. Bir gün anası Keloğlan'a: "Oğlum, git de ormandan biraz odun topla, kış yaklaşıyor." demiş.

Keloğlan neşeyle ormana doğru yola çıkmış. Ormanın derinliklerinde ilerlerken, ağlayan bir sincapla karşılaşmış. Sincap Bıdık, kötü kalpli oduncu Kara Hüseyin'in ağacını kestiğini ve yuvasının yok olduğunu anlatmış.

"Üzülme Bıdık kardeş," demiş Keloğlan, "ben sana yardım ederim."

Biraz daha ilerleyince yaralı bir kurt görmüşler. Kurt, oduncunun kurduğu tuzağa düştüğünü söylemiş. Keloğlan hemen kurdu tuzaktan kurtarmış. Yollarına devam ederken karşılarına koca ayı Tombul çıkmış. O da bal peteklerinin oduncu tarafından çalındığından üzgünmüş.

Tilki Kurnaz ve Tavşan Zıpzıp da onlara katılmış. Hep birlikte oduncuyu bulup konuşmaya karar vermişler. Keloğlan: "Dostlarım," demiş, "kavga etmek yerine ona ormanın güzelliğini anlatalım."

Kara Hüseyin'i bulduklarında, tüm hayvanlar ona ormanın neden önemli olduğunu anlatmışlar. Keloğlan da: "Hüseyin amca, bu orman hepimizin evi. Sen ağaçları kesersen, dostlarımız nerede yaşayacak?" demiş.

Oduncu önce sinirlenmiş ama Keloğlan'ın ve hayvanların içten davranışları sonrasındayumuşamış. Sincap Bıdık ona fındık ikram etmiş, Ayı Tombul balından vermiş. Kurt avladığı yemeği paylaşmış, Tilki Kurnaz da güzel hikayeleriyle onu eğlendirmiş.

Kara Hüseyin, hayvanların bu sıcak davranışları karşısında çok utanmış. O günden sonra sadece kurumuş ağaçları kesmeye başlamış. Hayvanların yuvalarını korumaya söz vermiş. Keloğlan ve hayvan dostları da ona yardım etmişler.

Artık her akşam, ormanın en yaşlı meşe ağacının altında toplanıp, birlikte güzel vakitler geçiriyorlarmış. Keloğlan da anasına her gün Kara Hüseyin'le birlikte topladıkları odunları götürüyormuş.

Gökten üç elma düşmüş: Biri dostluğa, biri paylaşmaya, biri de tüm orman sakinlerine. Bu masal da bize öğretmiş ki, iyilik ve dostlukla çözülmeyecek sorun yokmuş.