İlkbaharın Sihirli Tohumları

Bir zamanlar anadoluda güzel bir köyde bahçıvan bir baba ve kızı Aslı yaşarmış. Babanın öyle güzel bir bahçesi varmış ki, her ilkbaharda rengarenk çiçekler açar, mis kokular etrafa yayılırmış.

Ancak bir gün, kötü kalpli Kış Cadısı bahçeyi kıskanmış ve gizlice bahçeye lanet okumuş. O günden sonra ne ektilerse büyümez olmuş, ne dikseler tutmaz olmuş. Bahçıvan baba çok üzülmüş, hasta düşmüş.

Aslı'nın rahmetli dedesi, ölmeden önce ona küçük bir sandık bırakmış: "Kızım," demiş, "Bu sandıktaki tohumlar sihirlidir. Ama onları kullanmak için önce üç görevi başarman gerekir. Sandık ancak o zaman açılır."

Aslı sandığı açmak için ilk göreve başlamış. Vadinin diğer ucundaki Pınar Nine'den bahar suyu getirmesi gerekiyormuş. Pınar Nine ona, "Bu suyu ancak temiz kalpli biri taşıyabilir," demiş. Aslı suyu bir damla bile dökmeden getirmeyi başarmış.

İkinci görev, Rüzgar Tepesi'ndeki yaşlı çınardan düşen ilk bahar yaprağını toplamak olmuş. Aslı sabırla beklemiş ve tam zamanında yaprağı yakalamış. Yaprak avucunda altın gibi parlamış.

Son görev ise en zorunun: Güneş Dağı'nın tepesindeki kristal çiçekten bir damla çiy toplamak. Aslı yorulmadan dağa tırmanmış. Kristal çiçeği görünce öyle güzel konuşmuş ki, çiçek ona çiy damlasını gönüllü vermiş.

Tüm görevleri tamamlayan Aslı'nın sandığı kendiliğinden açılmış. İçinden yedi renk tohum çıkmış. Tohumları bahar suyu ile sulayıp, yaprakla sarıp, çiy damlasıyla kutsadıktan sonra bahçeye ekmiş.

Ertesi sabah uyandığında bahçe baştan aşağı çiçek açmış. Her yerde rengarenk güller, laleler, papatyalar... Kış Cadısı'nın büyüsü bozulmuş. Bahçıvan baba da iyileşivermiş. Köylüler bu mucizeyi görmeye akın etmişler.

O günden sonra bahçe, eskisinden de güzel çiçek açmaya devam etmiş. Aslı, dedesinden kalan bilgelikle bahçıvanlık yapmayı öğrenmiş. Her ilkbaharda bahçelerinde yeni mucizeler yeşerirmiş.