Kahraman Seyit Üsteğmen

Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, Anadolu'nun küçük bir sınır kasabasında yiğit mi yiğit bir üsteğmen varmış. Adı Seyit olan bu genç subayın kalbi vatan sevgisiyle doluymuş. Öyle cesur, öyle gözü pekmiş ki, tehlike karşısında asla geri adım atmazmış.

Bir gün kara bir haber gelmiş kasabaya. Düşman askerleri sınırı geçip köyleri yağmalamış, en kötüsü de al bayrağımızı çalmışlar. Seyit Üsteğmen bu haberi duyar duymaz silahını ve su matarasını kapıp düşmanın peşine düşmüş.

Yolda ak sakallı bir çoban rastlamış karşısına. "Evladım," demiş, "düşman askerleri şu dağdaki mağaralara saklandı." Seyit Üsteğmen hemen bir plan yapmış. Geceyi bekleyip düşmanı gafil avlamaya karar vermiş.

Gece yarısı, ay ışığının altında sessizce mağaralara sokulmuş. On düşman askeri ateş başında otururken, çaldıkları şanlı bayrağımız bir köşede duruyormuş. Üsteğmenimiz önce düşmanın silahlarını etkisiz hale getirmiş. Karanlıkta kaç kişinin saldırdığını şaşıran düşman askerleri, birer birer teslim olmuş.

Seyit Üsteğmen, al bayrağımızı alıp bağrına basmış. Tam o sırada güneş dağların ardından doğmaya başlamış, sanki bu şanlı zaferi selamlıyormuş. Köye döndüğünde yaşlılar dualar etmiş, çocuklar sevinç çığlıkları atmış.

Kahraman üsteğmen, bayrağı köy meydanında göndere çekerken gözleri gururla dolmuş. Bu cesur askerin hikayesi dilden dile dolaşmış, genç askerlere örnek olmuş. Komutanları onu altın madalya ile ödüllendirmiş ama o, "Bu madalya tüm silah arkadaşlarımındır," diyecek kadar alçakgönüllüymüş.

O günden sonra düşman bir daha o bölgeye yaklaşamamış. Seyit Üsteğmen genç askerlere hem vatanı korumayı hem de bayrağın kutsallığını öğretmiş. Her sabah İstiklal Marşı'nı gururla okur, "Vatan size emanet edilmiş en değerli hazinedir," dermiş.

Bugün o küçük kasabada Seyit Üsteğmen'in anıtı var. Her yıl binlerce insan ziyarete gelir, çocuklarına bu kahramanlık hikayesini anlatırmış.

Gökten üç elma düşmüş: Biri vatanını sevenlere, biri bayrağını yücelten kahramanlara, biri de bu masalı dinleyenlere...