Tarzan Masalı

Bir varmış bir yokmuş, devasa ağaçların gökyüzüne uzadığı, rengarenk papağanların şarkı söylediği, nehirlerin aktığı yemyeşil, balta girmemiş bir ormanda hayat varmış. Bu ormanın en özel ve en meraklı sakini, Tarzan adında küçük bir çocukmuş.

Tarzan daha bebekken ormanda kaybolmuş, onu Kala adında, gözleri şefkatle bakan kocaman bir anne goril bulmuş. Kala, bu tüysüz ve minik bebeği kendi yavrusu gibi bağrına basmış. Tarzan, maymunlarla büyümüş. Yürümeyi değil zıplamayı, konuşmayı değil ormanın seslerini taklit etmeyi öğrenmiş. En yakın arkadaşı ise Momo adında, yerinde duramayan, uzun kuyruklu ve şakacı bir maymunmuş.

Tarzan büyüdükçe diğerlerinden farklı olduğunu fark etmeye başlamış. Bir gün Momo ile oyun oynarken, Momo cevizleri kocaman dişleriyle "kırt" diye kırıvermiş. Tarzan da denemiş ama dişleri o kadar güçlü değilmiş. Sonra bir ağaca tırmanma yarışı yapmışlar. Momo kuyruğunu dala dolayıp "hoop" diye sarkmış ama Tarzan'ın kuyruğu olmadığı için az kalsın düşüyormuş!

Tarzan nehrin kenarına gidip sudaki yansımasına bakmış. "Benim tüylerim yok, kuyruğum yok, dişlerim küçük. Ben bu ormana ait değilim galiba," diye üzülmüş. Kala Anne yanına gelip yumuşak sesiyle, "Tarzan," demiş, "Evet, dış görünüşün farklı ama ellerine bak. Senin parmakların çok yetenekli. Belki dişinle ceviz kıramazsın ama aklını kullanıp başka bir yol bulabilirsin."

Tarzan o gün düşünmüş. Eline sert bir taş almış ve cevize vurmuş. "Çat!" Ceviz kırılmış! Momo şaşkınlıkla bakmış. Tarzan gülümsemiş; evet, o farklıydı ama bu kötü bir şey değildi.
Günlerden bir gün, ormana kapkara bulutlar çökmüş. Gökyüzü "GÜM GÜM" diye gürlemiş ve çok şiddetli bir fırtına kopmuş. Rüzgar ağaçları beşik gibi sallamış, yağmur bardaktan boşalırcasına yağmış. Tarzan, Kala ve Momo güvenli bir mağaraya sığınmışlar.

Fırtına dindiğinde orman sessizliğe bürünmüş. Aniden acı bir yardım sesi duyulmuş: "Kurtarın beni!"
Bu ses, ormanın en yaşlısı Tonton Fil'e aitmiş! Tarzan ve arkadaşları hemen sesin geldiği yere koşmuşlar. Bir de ne görsünler? Fırtınada devrilen kocaman, asırlık bir ağaç Tonton Fil'in yolunu kapatmış ve Tonton Fil çamurlu bir çukurda sıkışıp kalmış.

Diğer hayvanlar hemen yardıma koşmuş. Goriller güçlü kollarıyla ağacı itmiş, filler hortumlarıyla çekmiş, gergedanlar boynuzlarıyla vurmuş. Ama ağaç o kadar ağırmış ki, yerinden bir santim bile kıpırdamamış. Tonton Fil üzgün üzgün hortumunu bükmüş.

Herkes çaresizce bakışırken, Tarzan öne çıkmış. "Güçle değil, akılla yapmalıyız!" demiş. Hemen ormandaki en sağlam sarmaşıkları toplamış. Uzun ve kalın bir kütüğü, devrilen ağacın altına bir destek gibi yerleştirmiş. Sarmaşıkları kütüğe bağlamış ve diğer ucunu fillerin hortumuna vermiş.
 "Ben 'şimdi' deyince hepiniz aynı anda asılın!" diye bağırmış.

Tarzan'ın kurduğu bu akıllıca plan sayesinde, hayvanlar azıcık bir güçle o devasa ağacı "GICIRRR" diye yerinden oynatmışlar. Ağaç yuvarlanıp gitmiş, Tonton Fil çukurdan çıkıp özgürlüğüne kavuşmuş!
Tonton Fil, Tarzan'ı hortumuyla havaya kaldırıp, "Teşekkür ederim küçük kahraman!" demiş. Tüm orman halkı sevinçle bağırmış. Kala Anne, Tarzan'a gururla sarılmış. "Gördün mü Tarzan?" demiş. "Kuyruğun yoktu ama o ağacı kaldıracak aklın vardı."

Tarzan o gün anlamış ki o hem insan gibi düşünebilen hem de hayvan gibi hissedebilen, ormanın kalbiymiş.
Gökten üç muz düşmüş: Biri akıllı Tarzan'a, biri şefkatli Annelere, biri de kendi yeteneklerini keşfeden tüm çocuklara.