Tohum Eken Küçük Kalp

Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde kalbur saman içinde. Minik Ayşe adında çok meraklı bir kız varmış. Ayşe her yaz dedesinin köyüne gidermiş. Dede bahçede çalışırken Ayşe ona yardım edermiş. "Dede, ben de kendi bahçemi yapabilir miyim?" diye sormuş. Dede gülümseyerek "Tabii ki yapabilirsin torunum!" demiş.

Dede Ayşe'ye güzel bir yer göstermiş. "İşte burası senin bahçen olacak!" demiş. Ayşe çok sevinmiş ve "Yaşasın!" diye bağırmış. Dede ona küçük bir çapa vermiş. Ayşe toprağı kazmaya başlamış. "Çat çat" sesleri çıkararak toprağı yumuşatmış. Dede "Aferin Ayşe, çok güzel yapıyorsun!" demiş.

Toprağı hazırladıktan sonra tohum ekme zamanı gelmiş. Dede renkli tohum paketleri getirmiş. "Bu domates tohumu, bu da salatalık!" demiş. Ayşe tohumları tek tek toprakla buluşturmuş. "Büyüyün güzel tohumlarım!" demiş sevgiyle. Dede ona nasıl ekmesi gerektiğini göstermiş.

Her sabah Ayşe bahçesine koşmuş. Elinde küçük sulama kabıyla gelirmiş. "Şırıl şırıl" diye suları dökermiş. Tohumlar suyu çok severmiş. Ayşe onlarla konuşurmuş. "Günaydın tohumlarım, bugün nasılsınız?" dermiş. Dede "Bitkiler sevgiyi hisseder" demiş gülümseyerek.

Birkaç gün sonra ilk filizler çıkmaya başlamış. Ayşe "Vay be!" diye bağırmış sevinçle. Yeşil yapraklar topraktan "merhaba" diyormuş. Ayşe her gün onları ziyaret edermiş. Bazen kötü otları temizlermiş. "Hop!" diye otları çıkarırmış. Bitkiler daha rahat büyürlermiş.

Günler geçtikçe bitkiler büyümüş. Domates fidesi boyunu uzatmış. Salatalık yaprağı genişlemiş. Ayşe sabırla beklemiş. "Ne zaman meyve verecekler dede?" diye sormuş. Dede "Sabır gerek torunum, doğanın zamanı var!" demiş. Ayşe anlayışla başını sallamış.

Bir sabah Ayşe bahçesine gittiğinde şaşırmış. Küçük yeşil domatesler çıkmış! "Anne bak, domateslerim çıktı!" diye bağırmış. Salatalıklar da uzamaya başlamış. Ayşe çok mutlu olmuş. Her gün onları ölçermiş. "Büyüyorsunuz, büyüyorsunuz!" dermiş sevinçle.

Yaz sonunda hasat zamanı gelmiş. Kırmızı domatesler, uzun salatalıklar hazırmış. Ayşe sepetini almış. "Şıp şıp" diye sebzeleri toplamış. Sepet dolmuş. Dede "İşte bu emek ve sabrın meyvesi!" demiş. Ayşe gurur duymuş. Akşam yemeğinde kendi yetiştirdiği sebzeleri yemişler.

Ayşe o gün çok önemli bir şey öğrenmiş. Emek ve sabırla her şey mümkünmüş. Şehre dönerken tohumlarını da almış. "Gelecek yıl daha büyük bahçe yapacağım!" demiş. Dede ona sarılmış. Gökten üç tohum düşmüş, biri Ayşe'ye, biri dedesine, biri de toprağa. Onlar da uzun uzun mutlu yaşamışlar.