Cennetteki Küçük Bahçıvan

Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, küçük bir köyde Ahmet adında yetim bir çocuk yaşarmış. Ahmet'in tek varlığı, evlerinin önündeki minicik bahçesiymiş. Her sabah erkenden kalkar, bahçesindeki çiçekleri sular, otlarını temizler, toprağıyla konuşurmuş.

Bir gün bahçesinde çalışırken yanına nur yüzlü bir ihtiyar gelmiş. "Evladım, bana bir bardak su verir misin?" demiş. Ahmet hemen koşup bir bardak temiz su getirmiş. İhtiyar suyu içtikten sonra Ahmet'in bahçesine hayran kalmış. "Ne güzel bahçen var, nasıl bu kadar güzel bakıyorsun?" diye sormuş.

Ahmet gülümseyerek: "Her sabah bismillah diyerek başlıyorum işime. Çiçeklerimi severek suluyorum, toprağıma dua ediyorum. Allah'ın yarattığı her şeye sevgiyle yaklaşıyorum." demiş.

Nur yüzlü ihtiyar: "Peki evladım, cenneti hiç düşündün mü?" diye sormuş. Ahmet: "Elbette düşünüyorum. Annem bana cennetin çok güzel bir bahçe olduğunu söylerdi. Ben de buradaki bahçemi cennet bahçesi gibi güzel yapmaya çalışıyorum." demiş.

İhtiyar gülümsemiş ve: "Ben Hızır'ım evladım. Allah senin bu güzel kalbini ve iyiliklerini görüyor. Senin küçük bahçen, cennette kocaman bir bahçe olarak seni bekliyor. Her burada diktiğin çiçek, orada bir ağaç olarak büyüyecek." demiş ve gözden kaybolmuş.

O günden sonra Ahmet daha bir şevkle bakmış bahçesine. Komşu çocuklarına da bahçeciliği öğretmiş. Köydeki bütün evlerin önü çiçek bahçesine dönmüş. İnsanlar birbirlerine sevgiyle yaklaşmaya, yardımlaşmaya başlamış.

Ahmet büyüyüp yaşlandığında, köyün en sevilen, en saygıdeğer kişisi olmuş. Bir gece rüyasında kendisini cennet bahçesinde görmüş. Bahçesindeki her çiçek, her iyilik, orada kocaman ağaçlara, güzel meyvelere dönüşmüş.

Gökten üç elma düşmüş. Biri iyilik yapanlara, biri güzel bahçe yetiştirenere, biri de bu masalı dinleyip kalbinde sevgi besleyenlere...

Ve böylece küçük bir bahçede başlayan iyilik, cennete uzanan bir yol olmuş. Siz siz olun, iyilikten, güzellikten ve sevgiden ayrılmayın.