Sonbahar Çınarının Kedileri

Yaprakların rengarenk halı olduğu, kestanelerin şıp şıp düştüğü bir sonbahar günüymüş. Gülhane Parkı'nın iki küçük misafiri Zeynep ve Ali, okuldan dönerken her zamanki gibi parktan geçiyorlarmış. Parkın sevimli bekçisi İsmail Amca da yapraklarla dans edercesine süpürgesini sallıyormuş.

Derken yaşlı çınardan bir "miyav" sesi gelmiş. Başlarını kaldırıp baktıklarında, dalların arasında titreyen minik bir tekir görmüşler. Meğer bu, parkın yaramaz kedisi Tarçın'mış.

İsmail Amca: "Ah bizim afacan," demiş, "Sabahtan beri orada, korkudan inemiyor." Zeynep ve Ali hemen kolları sıvamış. Ali eve koşup babasının merdivenini getirmeye gitmiş.

Bu sırada parkın beyaz kedisi Pamuk da gelmiş, arkadaşı Tarçın'ı endişeyle izliyormuş. Rüzgar estikçe yapraklar havada dans ediyor, gökyüzü grileşiyormuş.

Ali merdivenle dönünce minik bir yağmur başlamış. İsmail Amca merdiveni dayamış, Ali tırmanmış, Zeynep de aşağıdan tutmuş. Tam Tarçın'ı kucaklayacakken öyle bir rüzgar esmiş ki, binlerce yaprak altın konfetiler gibi dökülmüş.

Tarçın güvenle yere inince önce Pamuk'a koşmuş, sonra kurtarıcılarının bacaklarına sürtünmüş. İsmail Amca hemen cebinden mamalar çıkarıp kedileri doyurmuş.

O günden sonra her sonbahar, iki çocuk parkı ziyaret eder olmuş. İsmail Amca sıcacık kestaneler ikram eder, Tarçın ve Pamuk da peşlerinden hiç ayrılmazmış.

Şimdi Gülhane Parkı'nda sonbahar vakti yürürseniz, yaşlı çınarın yapraklarının dans ettiğini görürsünüz. Bu dans, dostluğun ve iyiliğin masalını anlatır durur...

Sonbaharın renkleri şahit olsun ki, bu masalı dinleyenlerin yüreği hep iyilikle, dostlukla dolsun. Çınardan üç yaprak düşmüş: Biri yardımseverlere, biri hayvan dostlarına, biri de bu masalı dinleyenlere...