Uyuyan Ormanın Ninni Kuşları

Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, kocaman bir ormanın tam ortasında, uykuya hasret kalmış hayvanlar yaşarmış. Bu hayvanların en büyük derdi, geceleri bir türlü uyuyamamakmış.
Küçük tavşan Zıpzıp yatağında dönüp durur, kirpi Dikenli yorganını üstüne çeker çeker ama nafile, sincap Fındık ağaç kovuğunda gözlerini bir türlü kapatamazmış. Gece olunca bütün orman uykusuzluktan kıvranır dururmuş.
Bir gece, ay ışığının en parlak olduğu zamanda, uzaklardan tatlı bir ses duyulmuş. Sesin geldiği yöne bakan hayvanlar, daha önce hiç görmedikleri mavi tüylü, gümüş kanatlı kuşlar görmüşler. Bu kuşlar öyle güzel ninniler söylüyorlarmış ki, duyan herkesin içi huzurla doluyormuş.

Ninni kuşları her gece ormanın farklı bir köşesine konup, tatlı şarkılarını söylemeye başlamışlar:
"Ay doğar gece olur,
Kalpler huzurla dolur,
Gözler yavaşça kapanır,
Tatlı rüyalar kurulur..."

Bu şarkıyı duyan hayvanların gözleri usulca kapanmaya başlamış. Önce Zıpzıp başını yastığına koymuş, sonra Dikenli kendini yumuşacık düşlere bırakmış, en son da Fındık kovuğunda mışıl mışıl uyumaya başlamış.
O günden sonra her gece ninni kuşları ormanı dolaşır, yorgun hayvanlara en güzel ninnilerini söylerlermiş. Artık ormanda kimse uykusuz kalmıyor, herkes huzur içinde uyuyormuş.
Masalın sonunda tüm orman sakinleri anlamışlar ki, bazen en güzel uyku bir dostun söylediği tatlı bir ninniyle gelirmiş. Bu yüzden her gece yatmadan önce birbirlerine iyi geceler dilemeyi, güzel şarkılar söylemeyi hiç unutmamışlar.
Gökten üç yıldız düşmüş; biri uykusuzlara ninni olan kuşlara, biri dostlarına yardım eden hayvanlara, biri de bu masalı dinleyip tatlı uykularına dalan çocuklara...