İki Arkadaşın Namaz Sevgisi

Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, Recep ayının sıcacık bir gününde, Hasan ve Süleyman adında iki can dostu varmış. Bu iki arkadaş, aynı mahallede oturur, her gün birlikte oynar, birlikte namaza giderlermiş.

Bir gün ikindi vaktinde, parkta öyle güzel oynuyorlarmış ki, ezanın sesini duymamışlar bile. Hasan'ın babası Ahmet Amca müezzin, Süleyman'ın babası İbrahim Amca da imammış camide.

Süleyman birden telaşla, "Eyvah Hasan! Ezan okunmuş!" diye bağırmış. İki arkadaş hemen koşmaya başlamışlar. Tam köşeyi dönerken, yaşlı Fatma Nine'yi görmüşler, elinde kocaman market poşetleriyle.

Süleyman'ın kalbi yumuşacık olduğundan dayanamamış: "Hasan, geç kalacağız ama bu teyzeye yardım etmeliyiz," demiş. Hasan da hiç düşünmeden kabul etmiş.

Fatma Nine o kadar sevinmiş ki! "Allah razı olsun yavrularım," demiş, "Siz namaza yetişecektiniz değil mi? Size kestirme bir yol göstereyim." Nine onlara apartmanların arasından giden gizli bir patika tarif etmiş.

Bu sırada anneleri Zehra Hanım ve Ayşe Hanım da camiye giderken çocuklarını merak ediyormuş. Tam o anda iki arkadaş, nefes nefese caminin kapısında belirmiş.

Babalarına her şeyi bir bir anlatmışlar. İbrahim Amca gülümsemiş: "Yaşlılara yardım etmek çok sevaptır. İyi ki yardım etmişsiniz." Ahmet Amca da başını sallayarak, "Namaza geç kalmamaya dikkat etmeliyiz ama sizin yaptığınız yardım da çok değerli," demiş.

O günden sonra iki arkadaş hiç namaz kaçırmamış. Her gün ezandan önce birbirlerini çağırır, hem namaza yetişir hem de yolda karşılaştıkları yaşlılara yardım ederlermiş.

Gökten üç elma düşmüş: Biri namaza koşanlara, biri yardımseverlere, biri de bu masalı dinleyenlere...