Keloğlan ve Kızılsakal

Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, pireler berber iken, develer tellal iken, kış mevsiminin en soğuk günlerinden birinde, bizim sevimli Keloğlan sıcacık evinde tatlı tatlı otururken kapısı güm güm çalmış.

Kapıyı açınca karşısında köyün çocukları, kar taneleri gibi telaşla zıplayıp duruyorlarmış: "Keloğlan, Keloğlan! Senin can dostun Kızılsakal'ı kötü haydutlar kaçırdı! Ormandaki karanlık mağaraya götürdüler!"

Keloğlan bir dakika bile düşünmeden kalın paltosunu giymiş, eline parlak mı parlak bir fener almış ve ahıra koşmuş. Sadık eşeği Karakaçan'a gülümseyerek, "Biricik dostum," demiş, "Kızılsakal'ı kurtarmaya gidiyoruz!"

Dışarıda kar diz boyu, soğuk da insanın burnunu kıpkırmızı yapacak kadar şiddetliymiş. Ama bizim yiğit Keloğlan ile akıllı Karakaçan hiç korkmadan ormana doğru yol almışlar.

Karakaçan'ın minik ayak izleri karda öyle güzel görünüyormuş ki, haydutlar bu izleri görünce telaştan ne yapacaklarını şaşırmışlar. "Eyvah!" diye bağırmış haydut başı, "Peşimize düştüler!"

Tam mağaraya yaklaşırken Keloğlan'ın aklına muhteşem bir fikir gelmiş. Karakaçan'ın kulağına fısıldamış: "Sen var gücünle anır dostum, ben de fenerle öyle bir oyun yapacağım ki, haydutlar bizi koca bir ordu sanacak!"

Karakaçan öyle bir anırmış ki, sesi bütün ormanda yankılanmış: "Aaa-ii, aaa-ii!" Keloğlan da feneri bir o yana bir bu yana tutarak duvarlarda dev gibi gölgeler oluşturmuş.

Haydutlar bu sesleri ve kocaman gölgeleri görünce dizlerinin bağı çözülmüş: "Aman Allah'ım! Koca bir ordu geliyor!" diye bağırarak mağaradan tavşan gibi kaçmışlar.

Keloğlan hemen mağaraya girip Kızılsakal'ı bulmuş. Zavallıcık soğuktan titriyormuş. Keloğlan hiç düşünmeden kendi sıcacık paltosunu çıkarıp arkadaşına giydirmiş. Karakaçan da iki dostumuzu sırtına alıp köye doğru yola koyulmuş.

Köye vardıklarında bütün köylüler onları alkışlarla karşılamış. O gece köy meydanında kocaman bir ateş yakılmış, herkes Keloğlan'ın cesaretini ve akıllı planını konuşmuş. Kızılsakal da mutlulukla, "İyi ki senin gibi bir dostum var!" diyerek Keloğlan'a sımsıkı sarılmış.

O günden sonra haydutlar o köyün yakınından bile geçememişler. Keloğlan, Kızılsakal ve akıllı Karakaçan'ın dostluğu ise daha da güçlenmiş.

Gökyüzündeki yıldızlar bile bu dostluğu kıskanmış! Gökten üç elma düşmüş: Biri gerçek dostlara, biri cesur yüreklilere, biri de bu masalı dinleyen sizlere! Onlar ermiş muradına, biz çıkalım kerevetine...